Travel plan

Με ξαναβρίσκεις σε ένα αεροπλάνο.

Πολίτης του κόσμου, με τα ταξίδια να με εκστασιάζουν.

Δεν ξέρω αν είναι το ταξίδι αυτό καθ´ εαυτό που με τρελαίνει, νομίζω είναι η διαδικασία.

Ωραία τα αεροδρόμια.

Κάθεσαι εκεί σε μια άκρη και παρακολουθείς αλαφιασμένες γόβες να τρέχουν, ασφυκτικά γεμάτα σακίδια και από ανθρώπους μια απαράμιλλη συλλογή προσώπων, εκφράσεων και συνεσθημάτων.

Και όταν μπεις στο αεροπλάνο, να έρχονται οι ώρες να συμπληρώσουν τα κενά της περιέργειάς σου που δεν κάλυψες πιο πριν.

Και ξέρεις πως θα ξαναγυρίσεις, πάντα ξαναγυρνάς.

Μετά από εμπειρίες, εικόνες και μια έστω απειροελάχιστα διαφορετική σκέψη, επιστρέφεις για να αναδιοργανώσεις όσα είχες δει, ακούσει και μάθει.

Μαγευτικόι χώροι τα αεροδρόμια· έχουν τη δική τους ψυχολογία.

Μέχρι να γυρίσεις και να μπεις στο σπίτι σου, τότε το λες και hangover.

Πτήσεις μόνο για να με καθυσηχάσω.

Παραμύθια, λες για να ξυπνώ ασφαλής και να κυκλοφορώ αλλιώς στο δρόμο.

target acquired

frenzy

έβαλες τα καλά σου.

ένα γαλάζιο τζιν και το άσπρο σου μπλουζάκι.

τα χέρια σου πρησμένα  με πίεζαν γύρω από το λαιμό μου, κατακόκκινα σαν ματωμένα.

νεκρή μαριονέτα με βλέμμα θολό και παγωμένο, με διαπερνούσες.

τη ζωή μου αναλογιζόμουν και σε άρπαξα, να πέσω στο κενό μαζί σου.

όσο και αν με πίεζες, είχα δύο μήνες μπροστά μου ακόμα, τόσο όσο ήθελα για να ακούσω να βγάζεις από μέσα σου ότι δίσταζες να πεις στους άλλους, εξομολογημένες αμαρτίες.

έλεγες για τις κραυγές των αγαπητικών σου, αυτών που ξεπουλάς κάθε μέρα, 

αυτών που σε έπαιρναν χυδαία στο δρόμο, 

και ήταν πολλοί, τρεις πόλεις και δύο πρωτεύουσες.

οι κόκκινες σταγόνες στέγνωναν στο πρόσωπό σου, όλα αυτά μέχρι να με ακούσω να σπάω, περιμένοντας την παράλλαξή σου.

με ένα υστερικό γέλιο φτάσαμε μαζί στο ισόγειο, και εκεί συνέχισες να προχωράς μόνη ψάχνοντας μια παράξενη ευτυχία.

έβγαλες το βαθυκόκκινο μπλουζάκι σου, η παράστασή σου ξεκινούσε

αλλά εμάς μας άφησες αγανακτισμένους να σε αγαπάμε

target acquired

immoral desires

μπροστά από τον καθρέφτη καθόταν πάλι, τελείωνε το μακιγιάζ της. κάθε βράδυ το ίδιο τελετουργικό.

κοντό μαύρο φόρεμα, μαύρες γόβες και τις ίδιες σκούρες κάλτσες.
έφυγε από το σπίτι με τα μαλλιά της ελεύθερα.
δεν είχε όρεξη σήμερα, ήταν διαφορετική από τις άλλες κοπέλες που την προσπερνούσαν στο δρόμο.
σταμάτησε να περπατά και κάθισε στο πεζοδρόμιο.
είχε κουραστεί.
το αμάξι ήταν κόκκινο, σαν το κραγιόν της.
σταμάτησε μπροστά της, απρόθυμα σηκώθηκε και μπήκε μέσα.
δεν μιλούσαν καθόλου στη διαδρομή, όταν σταμάτησαν, αυτός κατέβηκε πρώτος, και το αμάξι ανασηκώθηκε από το βάρος του, δεν της άνοιξε την πόρτα και κατέβηκε μόνη της.
ανέβηκαν μαζί στο διαμέρισμα.
αμέσως έπεσε πάνω της, σαν να προσπαθούσε να την πνίξει με το βάρος του.
την πίεσε, δεν την άφηνε να ξαπλώσει, την γυρνούσε όλη την ώρα.
μόνο να ξεκουραστεί ήθελε, αλλά δεν την ένοιαζε ένα γαμήσι και θα ξεμπέρδευε.
ένα ρυθμός τόσο γνώριμος για αυτήν της κρατούσε παρέα στις σκέψεις της.
έχει όνειρα, να φύγει, να ζήσει.
δε σταμάτησαν να χορεύουν στο διαμέρισμα, μέχρι να ξημερώσει.
πήρε το πρώτο ταξί που βρήκε μπροστά της για να γυρίσει.
το καλσόν της είχε σκιστεί, μα αυτή γελούσε, με τα ταξιδιάρικα σύννεφα στον ουρανό της Αθήνας.

target acquired

νέα σημείωση 31

δε θα δικαιολογηθώ που έλειπα, αλλά πάτησα 2 μήνες και κάτι. το καλοκαίρι μου τώρα πέρασε και το έζησα έντονα.

μένω μόνο για να αναπολώ και να δοκιμάζω την υπομονή μου μέχρι να έρθει το επόμενο.

προσπαθώ να ανασύρω αναμνήσεις αυτού του χρόνου που πέρασε μα το μυαλό μου δε με υπακούει. ξέρω πως έζησα πραγματικά, και ας θυμάμαι μόνο μερικά γέλια.

για μια βδομάδα θα περπατάω στην αθήνα, θα ψάχνω να βρω ότι μου λείπει.

νέες μνήμες και παλιούς φίλους.

μια συναυλία έξω από το μουσείο. μόνο μικρά καφέ και ιδιαίτερα ίσως jazz bar.

vibes

 Σήμερα γράφουμε ανάλαφρα, εμπειρίες με μία δόση διασκέδασης.

κάπως έτσι λέω να περάσουν οι διακοπές μου. Είμαι Ρόδο, πάλι, και δε θέλω να πάω πουθενά. Βράδυ και το άρωμα καρύδας από τα αντηλιακά έχει ποτίσει στο δέρμα μου. ακόμα παλεύω να ξεφορτωθώ το μαύρισμα από το Τ-shirt.
πάμε παραλία από το μεσημέρι, ραντεβού εκεί. ξαπλώστρα στο βράχο και πολύχρωμα μαγιό παντού. λάτρης της βουτιάς, λέω να ξεκινήσω και καταδύσεις ως τον Αύγουστο.
ξεκινάμε και δουλειά, από βδομάδα το αργότερο, αυτή θα προηγείται της παραλίας.
Κάνε Αααα! Μπράβο.!

"uno americano por favor"
στο μπαράκι εκεί δίπλα. όχι δεν είναι σαν αυτά που βλέπεις στη Μύκονο και copy paste παντού, σκαμένο στο βράχο lounge μουσική χωρίς να κινδυνεύεις με διάτρηση τυμπάνου, μαυρισμένες σερβιτόρες και διάσπαρτες ξαπλώστρες. Ξεκούραση εν ολίγοις.
για το καλοκαίρι μου θέτω must το παραπάνω cocktail, είτε την παραλλαγή του ως negroni ή highball. (για παραλία ακόμα δοκιμάζω παραλλαγές του mohito με Νο.1 ursus και skinos)
μέχρι τις 6 δεν λέμε να το κουνήσουμε από εκεί.
στοιβαγμός κόσμου στο αμάξι, και όλοι σπίτι μέχρι να νυχτώσει.
ραντεβού στο γνωστό μέρος για ποτό. κάνε το perrier άμα δε σε τραβάει το αλκοόλ ή έστω κάτι σε virgin, αλλά τα σφηνάκια μην τα παραλείψεις (καθαρές δόσεις summer spirit).

χτες το βράδυ ήταν κάτι το διαφορετικό, βόλτα στο μισό νησί μετά τις 5, rum και skinny dipping μέχρι το ξημέρωμα.
σας χαιρετώ οι διακοπές μου ξεκίνησαν.!
SALUT!

P.S. άμα περάσεις από το νησί πες το

target acquired

ίσως και να σε έλεγαν Σοφία

5:45 έδειχνε το ρολόι πάνω από το κεφάλι μου
άλλο ένα βράδυ που δεν έκλεισα μάτι, αυτή τη φορά όμως ένιωθα καλά
μόλις είχες φύγει από το δωμάτιο
άκουγα το νερό να τρέχει και εσένα να ψιλομουρμουρίζεις ένα τραγούδι
κοίταξα το φόρεμα σου δίπλα στο πάτωμα και με έπιασα να σκέφτομαι
για αυτό είμαι εδώ.
δεν ήξερα πότε να σε πλησιάσω. έλεγα στον εαυτό μου περίμενε λίγο ακόμα, δε χάνεις τίποτα, σκέψου το καλύτερα.
περπατούσες πάλι μόνη στο απέναντι πεζοδρόμιο
"ΣΟΦΊΑ"! αφέθηκα, αυτό μου αρκούσε.

όπως σήκωνα τα μάτια μου σε είδα δίπλα στην πόρτα να χαζεύεις
"είσαι αισχρός, το ξέρεις;"
"..."
"με έκανες να έρθω μαζί σου"
"δεν ήθελες;"
"...", "φίλησε με"

το πήρες το φόρεμα από δίπλα μου και έστριψες ένα τσιγάρο
"πότε θα σε ξαναδώ;"
"δεν ξέρω αύριο γυρνάει ο Αλέξης"
"κατάλαβα..."
"πρέπει να φύγω"
ο καπνός σου με έπνιγε, αλλά δε μπορούσα να σταματήσω να σου κλέβω τις ανάσες

ησυχία στο διαμέρισμα, ένα ζευγάρι γόβες μόνο άκουγες να περπατάνε στο πεζοδρόμιο

περίμενα άλλο 1 λεπτό, στις 6 ξημερώνει
μόνο για να (χαμο)γελώ



target acquired

a simple reconstitution

Είχα συνηθίσει.

Μάλλον για αυτό δεν μπορούσα να καταλάβω.

Θα μπορέσω ποτέ;

Συνθλίβομαι, αλλά λυπάμαι.

Δικό μου το λάθος;

Αυτό με βασανίζει; για αυτό δεν ξεχνώ.

Για εσένα ανθίζουν κόκκινα ρόδα.

Κάθε χτύπος του ρολογιού με τρομάζει. Βόμβα έτοιμη να εκραγεί.

Η δική μου καταστροφή να εκκρεμεί.

Δεν ξέρω αν έπρεπε να τρέξω μακριά σου.

Ίσως τότε να μπορούσα να ξαναγελάσω δυνατά.

Φοβάμαι αυτή την πόλη. Πέρσι δε φοβόμουν.

Θαμπώνομαι από την τρέλα σου.

Ένα άρωμα για να θυμάσαι.

Θέλω να καταλάβω. Δεν ξέρω όμως τι ζητώ να καταλάβω πια.

Περιμένω ένα τηλέφωνο για ένα τελευταίο ποτό.

Περιμένω σφαίρες να με λυτρώσουν.

Περιμένω πως θα μάθω να καταλαβαίνω.

 Ένας νέος εγώ, όπως ήμουν τότε.

target acquired

Marie

Ίσως να ήσουν και Γαλλίδα

Σαν κορίτσι του καλοκαιριού, μαυρισμένη απο τον ήλιο και με μαλλιά ελεύθερα. Τόσο ωραία, αμέσως μετα απο τη θάλασσα. Τότε μου αρέσουν τα μαλλιά σου περισσότερο.

Ένα ψάθινο καπέλο σου κρύβει, λίγο μόνο, το πρόσωπο, κάθεσαι στον ξύλινο, φαγωμένο από το αλάτι, καναπέ. Το ένα σου πόδι να ξεφεύγει κάτω απο το κοντό λευκο σου φόρεμα, χαϊδεύοντας την γκριζοπή άμμο. Το άλλο το χρησιμοποιείς για να στηριζεις το βιβλίο που διαβάζεις.

Κοντεύει να δύσει ο ήλιος.

Σε κοιτώ μόνο απο μακρυά! Μου είναι δύσκολο να σε πλησιάσω, δε σκέφτομαι πια, παρά μόνο περπατάω προς εσένα. Ίσως και να με ακουσες, γύρισες με κοίταξες και όσο τα καστανόξανθα μαλλιά σου ανέμισαν, εσύ χαμογέλασες…

target acquired

Crimes

15 νομίζω ήταν,

να ενδίδει σε ότι λες,

σαμπώς φταίει;

δεν μπορούσε να καταλάβει,

25 ώρες ήταν,

και κάτι ψιλά,

11,30€ νομίζω,

όχι σίγουρος είμαι,

ναι 30 λεπτά έπρεπε να ήταν,

αυτό παραπήγε,

υβρεοπομπή να έχω να σου λέω,

κατεβαίνει η αυλαία,

μαζεύομαι,

γιατί φοβάμαι το χειροκρότημα,

ξέρω ότι θα τελειώσει,

δεν είμαι για τους λίγους,

λίγοι και καλοί για εσένα που δεν μπορείς να έχεις τους πολλούς,

τόσοι όσοι χρειάζονται για ένα παιχνίδι στο κέντρο.

target acquired

take control

Και ξυπνάς αυτό το πρωί και λες γιατί να σκάω εγώ.... Δεν νομίζω να το αξίζω.

Αναλογίζεσαι τι σε στενοχωρεί, τι σε εκνευρίζει, τι σου κάνει τι ζωή πιο δύσκολη? Σκέψεις κόλαφος για την ευτυχία σου.

Μετά ζυγίζεις ό,τι σκέφτηκες πιο πάνω έχοντας στο νου σου όλες τις ευχάριστες στιγμές που πέρασες, τι σου προσέφερε και ποιο ήταν το πραγματικό σου όφελος, σε ένα ψυχολογικό
επίπεδο πάντα, μικρότητες του υλισμού και κατεξοχήν ορισμού της αθεράπευτης εγωπάθειας δεν χωρούν.

Το κριτήριο θα είναι η αδιαφορία, η αναίδεια, ή η βρώμα του ανθρώπου, θα είναι η ένταση και η συχνότητα που παραλάβαινες πολυπόθητες μικρές δόσεις πραγματικής ευτυχίας.

Τι θα κάνεις για να το αντιμετωπίσεις αυτό? δεν έχει νόημα η επανάσταση αν την μετατρέψεις σε ρουτίνα, για αυτό τα κριτήρια σου πρέπει να είναι αντικειμενικά.

Αποφασίζεις αν θα ζήσεις όπως είσαι.

Αποφασίζεις αν έχεις την αντοχή να βάλεις στην άκρη τις διαφορές και ότι σε στενοχωρεί και θα κάνεις λίγη ακόμα υπομονή, κακά τα ψέματα μέχρι να μην αντέχεις άλλο, τον εαυτό σου παραβλάπτεις έτσι.

Αποφασίζεις αν θα εξαφανίσεις αυτές τις στιγμές. Είναι άσχημο να διαγράφεις πράγματά... Δεν το θες μα το κάνεις για να μην πονάς, για να νοιώθεις ευτυχής και όμως δεν το αντέχουν όλοι αυτό. Όταν διαγράψεις όμως παραπάνω από όσα πρέπει μήπως μείνεις μισός? οι αναμνήσεις σε πονάνε, συχνά, το ξέρω αλλά όπως και να το κάνεις ο χρόνος δε γυρνά πίσω. Αξίζει όμως να διαγράψεις το παρελθόν σου? και τότε ποιος θα είσαι εσύ.

ΑποφασίΖΩ να αγνοώ, χωρίς να ξεχνώ. Η απώλεια κάθε συναισθήματος για αυτά τα μικρο-πράγματα σε κάνει άλλο άνθρωπο, δεν ξέρω αν είναι θέμα ανωτερότητας ή έστω μια στάση αντιμετώπισης. Τότε ξεκινάς να βλέπεις αυτά τα πράγματα με άλλο μάτι, διακρίνεις τα δικά σου λάθη, διακρίνεις και το ρόλο τρίτων, απομυθοποιείς.

target acquired

waves for my sky

θάλασσα ήρεμη, γαλάζια η ψυχή μου

τα σύννεφα μέσα σου στις κορυφές σου

πλάσμα ήρεμο, αντιδραστικό

έρμαιο

μένεις να εξαρτάσαι από τα καμώματα των άλλων

σαμπώς δεν είναι αυτό η ζωή

δεν ξέρω αν όλοι εξελιχθήκαμε από εσένα

ξέρω ότι δεν εξελιχθήκαμε

άλλοι έχουν τα λέπια τους ακόμα

άλλοι το δηλητήριο

άλλοι γλοιώδεις μεμβράνες

άλλοι πάλι έμειναν μικροί

όπως ακριβώς ξεκίνησαν

θάλασσα να υπάρχεις να με ηρεμείς

μαύρα τα νερά σου με μια μπόρα

δίχρωμα, μουντά και τυρκουάζ μετά

κυκλοθυμική όπως εγώ

να αλλάζεις κάθε στιγμή της ημέρας

αντικατοπτρισμός του βυθού σου, του ουρανού και του αέρα

μήπως δεν κλαις τα βράδια

μήπως δεν κοιμάσαι ήσυχη

τον ουρανό σου ψάχνεις

να είναι εκεί να σε αγκαλιάζει

να λείπει να τρομάζεις

το ξέρεις όμως έτσι δεν είναι;

πάντα να τον φτάνεις

ποτέ να μην τον αγγίζεις

έχεις όλους τους θησαυρούς του κόσμου

απλόχερα να τους χαρίζεις

μα αγαπάς τους γλάρους

το λευκό τους χρώμα ερωτεύεσαι 

και τους χαρίζεις τα σωθικά σου

φίλοι καρδιακοί

φίλοι να παίρνουν 

ένα κομμάτι από εσένα

να μη μείνεις ποτέ η ίδια

αλλά δε σε νοιάζει 

τη δύναμη αυτή να έχεις

του θανάτου

του ελέγχου

και της ζωής 

να σκοτώνεις

και να χαρίζεις τη ζωή

κάθε στιγμή

όπως κάνεις και με εμένα

μένεις όμως εδώ

να αμφιταλαντεύεσαι κλεισμένη στη σφαίρα αυτή

φεγγάρια και ήλιοι στη ζωή σου να πέφτουν

και εσύ να κλαις για τον ουρανό που δεν άγγιξες ποτέ

target acquired

για μια ψυχολογία, ένα γέλιο και εγώ

-κάπως έτσι το φαντάζομαι
-κυριούλης γερασμένος
-με γαλάζια κελεμπία και αξύριστα γκρίζα μούσια
-κάθεται σε αυτό το παγκάκι
-ποιο παγκάκι;
-εκείνο μωρέ στο λόφο πάνω από την πόλη
-γιατι;
-γιατί του αρέσει, του αρέσει να μας κοιτά από ψιλά και να γελάει

ώρες ώρες κοιτάω τον ουρανό και σκέφτομαι
δεν είμαι ένα τίποτα μπροστά σε αυτό που υπάρχει
πρέπει να κοιτάω τα αστέρια λίγο πιο συχνά
όχι τίποτα έφτασα να νιώθω μικρός τελευταία
οκ ίσως και να είμαι δε μπορώ να το κρίνω εγώ αυτό

-τι τι κάνει αυτός στο λόφο;
-γελάει δε σου είπα;
-μας ψεκάζει κομπλεξισμό ώρες ώρες
-καλά πες το μαλάκινση αν δε σου αρέσει ο κομπλεξισμός, εμένα το ίδιο μου κάνει

συγκεχυμένες οι σκέψεις μου σήμερα και δε ξέρω αν μπορώ να γράψω
αυτό είναι μια προσπάθεια
τι είναι τα προβλήματα μου μπροστά σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μου
ακούω Tareq και τρώω μπισκότα
οι φίλοι μου θα έρθουν σε λίγο
λίγο ακόμα και θα πάω εγώ
11 μου είπαν

-ναι και εγώ γελάω
-γελάω γιατί είμαι κομπλεξικός
-δε με πείθεις
-έτσι με βλέπω τι να σου πω
-πρέπει να κλείσω, νυστάζω
-ναι, ok τα λέμε αύριο

σήμερα το βράδυ υπάρχω μόνο εγώ...

target acquired

γιατί είμαστε λίγο μαζόχες (by trofanto_aggouri)

πάει μια βδομάδα τώρα

μου έστειλαν το πρώτο κομμάτι που θα δημοσιεύσω εδώ

και δεν το έχω γράψει εγώ

όνομα δε σου βρήκα

για εμένα θα είσαι το trofanto_aggouri

"Ρόδα είναι ναι, αλλά γυρνάει?
Εκεί που μια μέρα λες, τέρμα θα πάρω τη ζωή στα χέρια μου, θα πατήσω γερά στα πόδια μου και θα κάνω μια καινούρια αρχή, εκεί είναι που κάποιος Θεός γελάει και κάποιο παράλληλο σύμπαν σε εκδικείται! Αυτό συμβαίνει φυσικά αν τις όποιες πόρτες από το παρελθόν απλά τις έκλεισες, ίσως να άφησες και μια χαραμάδα φως, ξέχασες ωστόσο να τις κλειδώσεις, γι’ αυτό και έρχονται να στο υπενθυμίσουν. Εμ, τι νόμιζες? Έτσι εύκολα θα γλύτωνες?
Εκεί όμως ανιχνεύεται η αιτία του κακού, που όλοι άθελα μας, εξαιτίας αυτού, εγκλωβιζόμαστε στο μοιραίο λάθος και πέφτουμε ξανά στην παγίδα, χάνοντας κάθε αμυντικό μηχανισμό! Και ναι, αιτία του κακού δε μπορεί παρά να είναι εκείνο το συναίσθημα που σε παραλύει και μέρα με τη μέρα γίνεται πιο δυνατό, το μυαλό συνεχίζει ακάθεκτο, ονειρεύεται, πλάθει ιδανικά το εκάστοτε πρόσωπο, το οποίο είναι αποδέκτης του συναισθήματος και πάει λέγοντας! Τι είναι χαρά, τι λύπη δεν σου κάνει πλέον αίσθηση, ένα μιξ συναισθημάτων, μία γελάς και νιώθεις μία ανείπωτη ευδαιμονία, (πάνε τα παιδικά χρόνια που το μόνο που σε έκανε τον ευτυχέστερο άνθρωπο ήταν απλά ένα μεγάααλο χωνάκι με την αγαπημένη σου γεύση παγωτού), και από την άλλη αισθάνεσαι μία θλίψη, να κλαις χωρίς να ξέρεις ακριβώς το γιατί και να συνεχίζεις με αμείωτο ρυθμό και να αναρωτιέσαι ξανά… Γιατί? Αυτό, φίλοι και φίλες, μου είναι ο έρωτας, η αγάπη, δεν ξέρω… Πείτε το όπως θέλετε… Δεν έχει δα και τόση σημασία.. .Ακόμη και να μην το προσδιορίσεις, ξέρεις ότι είναι κάτι δικό σου, βγαίνει από μέσα σου και σε κυριεύει… Σε υπερνικά, σε καταδυναστεύει… Δεν μπορούν να στο πάρουν, σου ανήκει, δυστυχώς όμως, αναπόφευκτα και άκρως δικαιολογημένα επηρεάζεται από πλείστους παράγοντες και κυρίως γιατί σ’ αυτό το συναίσθημα είστε δύο… Δύο άνθρωποι, δύο κόσμοι, δύο διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, που ενώνονται υπό το πρίσμα του ίδιου συναισθήματος, μια οικειοθελής κατοχή, θα έλεγε κανείς κάτω από τον ίδιο κατακτητή-εχθρό, κάτω από τον ίδιο ζυγό…
Κι εκεί η μάχη αρχίζει… Μια περίοδος ευημερίας και ειρήνης αφενός και αφετέρου μια περίοδος σκληρού και αδυσώπητου πολέμου… Σας αρέσει αυτό? Κι όμως σας αρέσει… Γιατί ο πόνος είναι μέσα μας, και πολλές φορές ενδόμυχα τον αποζητάμε…
Εκεί εντοπίζεται η μαγεία και ο παραλογισμός του έρωτα συνάμα, σε όλο του το μεγαλείο…
Με τίποτε δεν είμαστε ευχαριστημένοι…
Μια απληστία, ένας εγωισμός, μια υπέρμετρη αλαζονεία, μια αδικαιολόγητη έπαρση και ένας κομπασμός άνευ λόγου και αιτίας, ο καθένας να κοιτάει τον εαυτό του, αδιαφορώντας επιδεικτικά για τα συναισθήματα των υπολοίπων, και πάει λέγοντας… Έχει εδραιωθεί αυτή η λογική, και κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για τον άλλον... Τόσο επιφανειακά και τόσο επιπόλαια όλα… Να το πνεύμα αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης, κυρίες και κύριοι, που διαχέεται σ’ όλο μήκος και πλάτος της κοινωνίας και δη στις ανθρώπινες σχέσεις…
Και τα πράγματα βαίνουν ολοένα προς το χειρότερο και πέρα από τον εαυτό σου, δε μπορείς να κάνεις κάτι να χαλιναγωγήσεις και τους υπόλοιπους, να τους δείξεις πώς να διαχειρίζονται τα πάθη τους, να ενστερνίζονται τι είναι τελικά εν γένει το σωστό και τι το λάθος, διότι θέληση δεν υπάρχει και όσο και να προσπαθείς ο κόσμος καλύτερος, με μόνιμα, σε βάθος χρόνου και όχι παροδικά αποτελέσματα δε γίνεται!
Έτσι το ερώτημα παραμένει και διαιωνίζεται…
Αυτή η ρόδα κάνει κύκλους, γυρνάει, ξαναγυρνάει, αλλά πότε ξέρεις ότι γυρνάει στη μεριά σου με ορθή πορεία και ευοίωνες εν τέλει προοπτικές? Πιστεύεις, προχωράς και ελπίζεις ή την αφήνεις και πάλι να δεις τι πόρισμα και σε τι συμπέρασμα θα καταλήξει?
Εγώ προσωπικά έχω καταλήξει ότι αφήνω τη ρόδα να κάνει ό, τι μα ό,τι θέλει, και ένα είναι το μόνο αυθεντικό και αληθινό συμπέρασμα πάντοτε ότι ‘’ Όσο ζω, ελπίζω’’, ‘’Dum spiro, spero’’ λοιπόν."

 

Θα περιμένω και άλλο σου κομμάτι

να ξέρεις σ'αγαπώ!

target acquired

kill me please

είναι κάτι διαστήματα που χάνομαι

κάνω πράγματα

ζω στιγμές

επιδιώκω καταστάσεις

πραγματα στιγμές και καταστάσεις

δεν είμαι εγώ

παρόρμιση

τύπου άκριτου μιμιτισμού

λάθος πρότυπα

και ξεχασμένες αξίες

πάντοτε θυμόμουν τους καθηγητές μου

μου έλεγαν για τις αξίες μου

προσπαθούσα να μη γελάσω

δεν το κατάφερα

τώρα χλευάζω τον ίδιο μου τον εαυτό

ξέπεσα

έγινα είρωνας

και κάφρος

πρόδωσα εμένα

αυτοάμυνα είναι

ναι ίσως και να είναι

φύγε

προστατεύομαι

για αυτό ίσως σε αποφεύγω

ναι στο υπερεγώ το είπα

να υποκύπτω κάθε μέρα στις προσταγές σου

nobody's perfect

neither am I

δεν υπάρχει μέρος να κρυφτώ πλέον

ότι και να γίνει

όπου και να πάω

το συναίσθημα αυτό δε θα φύγει

νομίζω supress το λένε

ίσως και να μετανιώνω

εμπιστεύομαι μόνο τον εαυτό μου

αν τον χάσεις όμως και αυτόν τότε τι θα κάνεις

αν είσαι τυχερός αυτοί θα είναι εκεί για εσένα

ευτυχώς δεν τους έδιωξα μακρυά μου

θέμα vanity και υπερεγωισμού

μιας λάθος υπεροχής

να μη λες τι πρόβλημα έχεις

να μη μιλάς

να υποβαθμίζεις

χωρίς σεβασμό

αξιοκρατία

κατανόηση

αθέμιτα μέσα για να φτάσω σε ένα τελέιως λάθος προορισμό

κλαίω μήπως για το που πάω.

ένας έρωτας πααθολογικός

εγώ ο αλάνθαστος

 

target acquired

κουλτούρα υποκουλτούρα lifestyle και μια πόρνη

παίδες χάθηκα...

τι παίδες 20 είσαστε, τέλος πάντων

είναι ψιλοαργά και μόλις γύρισα σπίτι

2 apple martini μετά

πολλά γεγονότα στις μέρες που πέρασαν

και εδώ λέω να ξαναγράψω.!


θέμα χιλιοειπωμένο

καταπονημένο

να μποχολογάει σαπίλα

αλλά το αναλύω και πάλι


το τι είναι κουλτούρα και το τι υποκουλτούρα πλέον νομίζω δε μπορώ να το ορίσω

φταίει μάλλον η αυτή τάση των ημερών

πες το και fashion must

που κυριαρχεί τελευταία.

μου έκαναν την κουλτούρα αντικείμενο

να βλέπεις τον κάθε ένα να μου τη μοστράρει

ε όχι

γέμισε ο κόσμος φωτογράφους

θεατρόφιλους

και μουσικούς

boem αρτίστες με ένα αέρα κλεμμένο από φτηνιάρικη ταινία

οκ ρε κοπελιά τον Κάφκα πότε τον έμαθες.

να μου μιλάς Καβάφη για να σε δουλεύω

κλάψε Λένα, το δικό σου σαμποτάζ δε ξέρω αν το έμαθαν ακόμα

να εύχεσαι πως δεν...


έφτασα πάλι στο σημείο που πρέπει να αναιρέσω ότι κατηγόρησα πιο πριν


υπάρχει το fashion part του νέου κινήματος δε λέω

ίσως να είναι και η ιδέα μου

το κίνημα να μην υπάρχει

ίσως ο κόσμος να ξεσπά

κατακλυσμό υποκουλτούρας

βλέπεις ειδήσεις στο star και οι λέξεις Ιαπωνία Καντάφι και Μουμπάρακ δε σου κάνουν για τους νέους hip designers

ακούς Πάολα, Μπουγά, Κιάμο και ότι άλλο κυκλοφορεί επειδή στο πλάσαρε το ράδιο

ξεχασμένη παρθενογένεση

το είδος του θεάματος βλέπε θέατρο

βλέπε σινεμά

και μουσική

χιλιοειπομένα πράγματα

αντιγραφή της αντιγραφής κάποιου πλαστού έργου.

είναι όλη αυτή η καθημερινότητα

που θέλω να ελπίζω ότι κάνει τους γύρω μου να την απαρνούνται

η υποκουλτούρα να πεθαίνει

και ας είναι μια φτηνή δηθενιά το υποκατάστατο αυτής


στο κάτω κάτω μετά τη Julia και αντίθετα με τους συνεργάτες της πιάσαμε πάτο (ρε φίλε απύθμενο)




target acquired

Πολίτης του κόσμου..!

Τον τελευταίο καιρό κάπως έτσι μπορώ να με ορίσω...

Νομίζω είμαι από αυτούς τους τύπους που click στη ζωή τους, τους κάνει το travel mode. Για αυτό λοιπόν μετά από μία ανέραστη εξεταστική (μπορείς να το ορίσεις και ως εξεταστική-μπουχέσας) μάζεψα σαν καλός jet setter, χωρίς jet, τα μπογαλάκια μου και έφυγα από τη Θεσσαλονίκη.
Γυρνάω σε μια βδόμαδα παίδες και ελπίζω να έχω μαζέψει πολλά για να γράψω... Το melancholy mood μου έχει αρχίσει να πηγαίνει περίπατο, μη βλέπεις αυτή την τελευταία μου ανάρτηση ήταν γραμμένη προ πολλού και δεν ήθελα να πάει χαμένη... Σε αυτό το όλο attitude του Φεβρουαρίου και του μήνα πριν μπορώ να πω ότι τα ταξιδάκια και η καλή παρέα έπαιξαν ρόλο. Λοιποί παθολογικά μελαγχολικοί να το δοκιμάσετε και εσείς σας το συνιστώ  it works for me αν και το κόκκινο κρασί μου δε θα το αφήσω ποτέ στην άκρη.

Ξέφυγα πάλι, δεύτερη μέρα μέσα στο αεροπλάνο...! 
Χτες Αθήνα και τώρα με πετυχαίνετε να τρώω το croissant  μου στο δρόμο για την αιώνια πόλη. Εγώ γράφω στο οπισθόφυλλο από τη δίκη του Κάφκα (το παίζω και ψευδοκουλτούρα τρομάρα μου, αλλά μου αρέσει πλάκα πλάκα το story) και ο δίπλα μου στο ipad πιο δίπλα η αδερφή μου φτάνει στο δέκατο τρίτο όνειρο και τους ζηλεύω και τους δύο. 

Μόλις ήπια και το χυμό μου και συνεχίζω να γράφω. Το χτεσινό βράδυ στην Πρωτεύουσα θα το έλεγα αναπάντεχο.. Όχι με τον τρόπο που υπολογίζεις να εξελιχθεί μια βραδινή έξοδος, νομίζω ξεπέρασα τα όρια μου (πάλι :P).! Για προχτές δεν έχω λόγια νομίζω... κάθε τέλος εξεταστικής και καλύτερο.

Τα ταξίδια μετά την εξεταστική νομίζω θα τα καθιερώσω. Σήμερα θα αρκεστώ σε μια νυχτερινή βόλτα στο ιστρορικό κέντρο για να χαζέψω κόσμο, spaghetti con pomodorini e mozzarella di bufala σε αγαπημένο μαγαζί (il brillo parlante και σας το συνιστώ ακρίτως!!) και ένα strawberry tiramishu για να ικανοποιήσω το vanity μου. Για πιο αργά δεν παίρνω κανένα όρκο..!

Έφυγα παίδες, δεσμεύομαι για photos και περισσότερες περιγραφές. Νομίζω θα μετονομαστώ σε ελεύθερος ξεναγός.



target acquired

Like a circus clown...

Αναμνήσεις μιας νύχτας...

Είναι το τρίτο, το τρίτο κατα σειρά βράδυ που δε γυρνάς σπίτι σου.
Φυτοζωείς, ως emotional junkie μια πόρνη της ευτυχίας, ξεπαρθενεύεσαι για να βρεις αυτή την ψευδοευτυχία, όπου βρεθείς. Χαρά πράγμα τόσο αλλιώτικο και διαφορετικό από την πολυπόθητη ευτυχία. Δε μπορώ να διαβάσω για ακόμα ένα βράδυ, οι μέρες πλησιάζουν και το μόνο που καταλαγιάζει στο μυαλό μου είναι το μεθυστικό άρωμα τριγύρω μου. Καμένο κερί, κόκκινο, σαν αίμα φρέσκο, άγριου φονικού, το κρασί στο ποτήρι μου, δεν το θέλω γλυκό απόψε.


Δεν μπορώ να αποφασίσω πλέον για τον εαυτό μου.
Ξέρω τι μου αρέσει, ξέρω τι θέλω. Τραγικό να ξέρεις τι πραγματικά θες, τρελός από πόθο και να μη μπορείς να το αποκτήσεις. Άλλο ένα βράδυ ξεχνιέμαι ανάμεσα στα πόδια της και όλα γύρω μου να θολώνουν μέχρι να ξαναξημερώσει μέσα μου.

Είναι όμως πόθος? δεν ξέρω τι είναι. Τι είναι πόθος? τι είναι πάθος? Ιδέα και απορία σφηνωμένη βαθιά στο σαθρό πλέον μυαλό μου, καθαρή δημιουργία. Θέλω να κάνω τον πόθο μου πάθος. Έννοιες σχετικές, μεταξύ μας ήθελα να είναι πάθος, ο πόθος αναμιγνύει περισσότερα συναισθήματα. Δε θέλω άλλο συναίσθημα, όσο και να πεθαίνω για την καθημερινή μου δόση. Ένα πάθος πεθαίνει έτσι απλά. Ο πόθος όμως, ο πόθος θα είναι αυτός που μαζί του σε λίμνη βαθιά θα τραβά και εσένα, να σε αφήνει να πασχίζεις για να ανέβεις στην επιφάνεια. Όταν το οξυγόνο σου τελειώσει, παρακαλάς να ήταν πάθος, εκεί ανασαίνεις ξανά... μα και πάλι είναι πόθος ή είναι πάθος?
Ακόμα ένα βράδυ ξεπορτίζω, φορώ πάνω μου ότι βρω μπροστά μου. Είναι που μέχρι να χτυπήσει το τηλέφωνο πεθαίνω, νεκρός πάνω από βδομάδα να σαπίζω στα μάτια μου. Παράξενα χέρια να με τραβούν για να επανέλθω, φρέσκος αέρας στα πνευμόνια μου, και ακόμα ένα ποτήρι κρασί στο χέρι. Λίγες είναι αυτές οι μέρες, και τρέχω να προλάβω τη χαρά μιας πάλαι πότε ένδοξης εποχής, Jazz, θρυλικά συγκροτήματα και "τρελοί" άνθρωποι να τρέχουν στους δρόμους αυτούς.

Κουβαλούν μια τρέλα διαφορετική, δεν είναι η τρέλα του μυαλού, δεν είναι η τρέλα ενός επικείμενου καρναβαλιού. Τρέλα, μέθης, μέθης για ζωή, μέθης από τη ζωή. Δεν χρειάζεται να πιεις πολύ, ένα ποτήρι αρκεί, ενα ποτήρι γεμάτο αναμνήσεις, γεμάτο φίλους, γεμάτο έρωτα. Στο ράδιο Kurt Maloo και Afterglow να ψιθυρίζει Dance Dance Dance like no tomorrow. Φορώ τη μάσκα σου και φεύγω.

target acquired

study mode...

Κωμικοτραγικές οι καταστάσεις στο αναγνωστήριο του Α.Π.Θ. Ναι εκεί διαβάζω, καθημερινώς και αδιαλείπτως (ο φλώρος ο ίδιος).
Ο δίπλα μου κλέβει τον αέρα και εγώ πάω να σκάσω...
Ο παραδίπλα τις θέσεις.. Γιατί μωρέ; τις θέσεις που τις βάζεις; Αυτό που πλακώνουμε από τις 9 μπας και βρούμε τίποτα εκεί πίσω πίσω και αριστερά δεν υπάρχει...
Αλλά έλα μωρέ πλάκα έχει, να περνά η ώρα μας. Ωραίος ο κόσμος πάνω από όλα ;-) να κόβει βόλτες πάνω κάτω μπροστά μας και εμείς να χάσκουμε να κοιτάμε σαν χαζά...
Αυτό που όλη η Θεσσαλονίκη έχει γεμίσει απεγνωσμένες/απεγνωσμένους να στοιβάζονται σωρηδόν απέναντι από οτιδήποτε ωραίο και να το κοιτούν δε μπορώ να το καταλάβω... People must have some sex... or just people need more sex!!

Και εγώ να δίνω μάθημα και να μη μου καίγεται καρφί...
Βιβλία κλειστά από νωρίς ένα ποτήρι ζεστό τσάι (ο δρόμος του τσαγιού δεν παίζεται τρία χρόνια εδώ στα βόρεια και ακόμα το κατατάσσω στο top 5 των γαστριμαργικών μαγαζιών εδώ). Λίγο chat στο facebook και στο skype μέχρι το τσάι να γίνει μαυροδάφνη πατρών...
Στο στέρεο να βάζω το Σαμποτάζ της Λένας Πλάτωνος και να τραγουδάω σε ένα τελείως psycho φόντο. Μέχρι να πεθάνω από τη μελαγχολία και λίγο πριν πέσω στην κατάθλιψη βάζω Parov Stelar και χορεύω... Η μαυροδάφνη τέλειωσε εγώ νύσταξα και πάω για ύπνο. Έχω και θέσεις να πιάσω αύριο σε αυτό το αναγνωστήριο!
Και για όσους ξέρουν "κάθε πρωί μαζί με εμένα ξυπνάει και η ζούγκλα". Ας ακούσω Feeling Good Inc by Gorillaz μέχρι να κοιμηθώ.

Και ναι είμαι ακόμα στη μέση αυτής. Υπομονή φίλοι λοιποί φοιτητές θα την παλέψουμε και αυτή την εξεταστική. Ρωτάς με στόμφο "Γιατί" και σου λέω "Ναι".  Από τους υπόλλοιπους ζητούμε μονάχα τη συμπαράσταση και την υπομονή τους...

Αφιερωμένο το παρακάτω τραγουδάκι για τις μέρες αυτές!

(Αυτό το κείμενο δε μου άρεσε και πολύ το δηλώνω από τώρα)






target acquired

we do cook!

of course we do my lady! αφού μαγειρεύει όλη η Ελλάδα δε θα μαγειρέψω εγω? (πεθάναμε στις εκπομπές μαγειρικής. houston καλεί δημιουργικότητα στην τηλεόραση..! κανεις??)

Εν αναμονή επισκέψεων της αγαπημένης Praline και της αδερφή της στην πόλη μου είπα να γράψω κάτι σχετικό με το θέμα, επειδή δεν το πολυέχω τελευταία στο γράψιμο, η εξεταστική με έχει πεθάνει και η μελαγχολία έχει πάει κατά διαβόλου, ορίζω ως θέμα μου γενικά και αόριστα ΦΑΓΗΤΌ.

φαγητό λοιπόν!
πάνε 3 σχεδόν χρόνια που ήρθα στη Θεσσαλονίκη και πολλά άλλαξαν από τότε... Ήμουν λάτρης του καλού φαγητού και θα είμαι νομίζω για πάντα.
Θεσσαλονίκη=φαγητό μου έλεγαν και χαζογελούσα μικρό παιδί... Αυτό το φαγητό ακόμα το ψάχνω.
Δε μπορείς, όπως και να το κάνεις, να αναδείξεις το φαγητό μιας πόλης βασισμένος σε 10 πολύ καλά εστιατόρια, σαφώς και αν έχει 20 εστιατόρια όλη η πόλη μπορείς αλλά όταν σε κάθε τετράγωνο βλέπεις και 3 ε! όχι φιλαράκο...
Αστικός μύθος και κατέρρευσε.

Για αυτό ξεκίνησα να εξασκώ το ταλέντο μου! Ακόμα μετανιώνω που δε γράφτηκα παράλληλα με τη σχολή και σε μια μαγείρων (πφφφ μελαγχόλησα.. αλλά κάποτε θα το κάνω maybe in London or Paris baby!)
Τα delicatessen της πόλης, το μανάβικο από κάτω και η ψαραγορά έχουν γίνει από τα hot spots της καθημερινότητας μου. Χτες mozzarella bufala, roquefort και chevre, prosciutto crudo, σχοινόπρασο, βασιλικός και φρέσκα ντοματίνια, ένα χαμογελαστό λαυράκι μερικά λεμόνια και αχλάδια μάραθος και ρόκα, ίσα ίσα για να ικανοποιήσω το μαγειρικό μου οίστρο της εβδομάδας. Συμπληρωματικά ψώνια βασικών συστατικών κάνω καθημερινώς δε λέω...

Σήμερα λέω να κάνω και κάτι μπισκότα!
Life in the kitchen is fun! Μου αρέσει να φαντάζομαι όλα αυτά τα υλικά και το πως μπορούν να δέσουν μεταξύ τους, να ταιριάζω ένα καλό κρασί με αυτά στο τέλος και να απολαμβάνω το γεύμα μου. Οι μυρωδιές της κουζίνας με εξιτάρουν. Μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους να μαγειρεύουν, να κάθομαι στον καναπέ μου, να κρυφοκοιτάζω τι κάνεις, και να μου χαμογελάς, να ψάχνω τι μπαχαρικά έβαλες μέσα στο άρωμα του πιάτου μπροστά μου. Αγαπάω νομίζω τους ανθρώπους που με βλέπουν και αυτοί όταν μαγειρεύω. Οι άνθρωποι στην κουζίνα είναι γεμάτοι ενέργεια, μια μεθυστική ενέργεια. Δε μπορώ να το εξηγήσω. Τελικά μάλλον αυτό είναι το "πάθος" .
Μου αρέσουν τα μπαχαρικά, μπορούν να πουν πολλά για ένα άνθρωπο. Είναι αυτά που θα ανάγουν κάτι κοινότυπο σε κάτι εκρηκτικό σε ένα θρίαμβο ή σε μια παταγώδη αποτυχία.


Σταματώ εδώ γιατί θα το κάνουμε πολίτικη κουζίνα εδώ μέσα και θα χάσω το χαρακτήρα μου. Στο κάτω κάτω μελαγχολικά ξεκινήσαμε (έλα που δεν είμαι στο mood τελευταία, αλλά πάλι καλά που έχω κάτι κομμάτια φυλαγμένα από τα Χριστούγεννα)

P.S. men do cook better than women (it is a fact)

target acquired

the first "κρα" post...!

Eβδομάδα απραξίας αυτή για το project μου και λυπάμαι...
Ξέρεις μωρέ εξεταστική, καφές πάλι εξεταστική και τα γνωστά, κάπου εκεί βρέθηκα να χαθώ και εγώ...
Αλλά εδώ είμαι πάλι και αρχίζω να γράφω...
Beautiful day 2day. Τι να γράψω δε ξέρω, και για αυτό αναλύω ένα θέμα που σκέφτομαι εδώ και μια βδομάδα. Ξεκινώ λοιπόν το πρώτο μου "ΚΡΑ" post. Επηρεασμένος λίγο και από τα κοράκια στο ΑΠΘ δε μπορώ να πω, ταινία Hitchock καταντήσαμε...

Με τι άλλο θα μπορούσα να ξεκινήσω παρά με ένα ξεγυρισμένο

ΚΡΑ στην εξεταστική
ΚΡΑ στο study mode
ΚΡΑ για πράγματα που είπαμε
ΚΡΑ για πράγματα που δεν είπαμε (δις το ποίημα, μωρέ και τρις άμα λάχει)
ΚΡΑ για το κακό timing
ΚΡΑ στις κουτσομπόλες
ΚΡΑ στην πολλή δουλειά
ΚΡΑ στα σύννεφα ΚΡΑ και στη βροχή γιατί μου τη δίνουν και τα δύο
ΚΡΑ στους κάγκουρες του Θερμαϊκού
ΚΡΑ στο προχτεσινό βράδυ (μην το πάρεις με την κακή έννοια το λάτρεψα :D )
ΚΡΑ στο κακό φαγητό και στο fast food
ΚΡΑ στη νευρική ορθορεξία (από το τι πάσχω να ξεκινήσεις μπας και βρεις, δεν παίζει να τελειώσεις ποτέ)...
ΚΡΑ στο ΔΝΤ
ΚΡΑ και στην τρόικα
ΚΡΑ και στην Ελλάδα γιατί τα ήθελε και ο άπατος, και πλέον ξεβράκωτος κώλος της...
ΚΡΑ στην κακογουστιά
ΚΡΑ στο ανελέητο kitsch (αγαπημένη kitscherella)
ΚΡΑ στο mainstream
ΚΡΑ στο comeback της Britney (εγώ το σιχάθηκα τώρα εσείς άγνωσται αι βουλαί του Θεού...)
ΚΡΑ στην απέναντι που δε λέει να βάλει σιγαστήρα στον οργασμό της νυχτιάτικα
ΚΡΑ στις χαμένες ευκαιρίες
ΚΡΑ για το χρόνο που πέρασε
ΚΡΑ στο άγχος
ΚΡΑ στη δηθενιά
ΚΡΑ στους αδιάκριτους
ΚΡΑ στο the Turist
ΚΡΑ στο σούργελο με τα γυαλιά ηλίου σήμερα (έλεος δηλαδή ο κόσμος πίνει και δεν ήταν ακόμα 16:00... just kill me please)
ΚΡΑ στους επίμονους
ΚΡΑ σε αυτούς που ξέχασα
μεγαλύτερο ΚΡΑ  σε αυτούς που θα ξεχάσω
ΚΡΑ στις παράξενες ματιές (λοξές, ευθείες, τολμηρές, διάφορες μωρέ... όλο νόημα ματιές)
ΚΡΑ 4 love γιατί απλά πάντα θα κάνουμε ΚΡΑ για αυτήν...

target acquired

Η ζωή συνεχίζεται και εμείς εξακολουθούμε να χορεύουμε..

Έφυγε και αυτός ο χρόνος. Σε ένα γκρίζο περβάζι του 20ου ορόφου, να κοιτώ δελεαστικά προς τα κάτω, κάθε όροφος και ένας ακόμα χρόνος στη ζωή μου.. Δε πιστεύω πως μεγαλώνω με τα γενέθλια μου, μα κάθε πρωτοχρονιά που περνάει για να μελαγχολώ.

Κάνω μία τελευταία βόλτα πριν ανέβω πιο πάνω να θαυμάσω την εικόνα του πρόσφατου παρελθόντος. Βρίσκομαι σε μια σχολή που μου αρέσει όλο και περισσότερο, αλλά τόσο σιχαίνομαι, φωτογραφίες καθηγητών και συμφοιτητών στους τοίχους του δωματίου, να με πνίγουν.

Πριν ακόμα ανοίξω τη δεύτερη πόρτα, κόκκινη, φωτεινή, ακούω γέλια, γέλια παιδιών, γέλια μεγάλων, κόσμο χαρούμενο. Μπαίνω στο δωμάτιο, φώτα, χρώματα, μια παραλία με κάτι βραχάκια και ένα beach bar κρυμμένα εκεί. Αχανές δωμάτιο. Δε θέλω να κλείσω την πόρτα πίσω μου και αυτή κλείνει μόνη της.

Δωμάτιο μπλε, όχι του ουρανού, όχι της θάλασσας, μπλε βαθύ, της μελαγχολίας. Κόκκινοι, ρομαντικοί, τόνοι πίσω από το μπλε του ξεπεσμού, και στο βάθος απόκοσμες μελωδίες παλιών γνώριμων ήχων. Η πρώτη σταγόνα πάνω στο καφέ μου παπούτσι και η μπόρα δεν αργεί. Βροχή παράξενη, αλμυρή να κλαίει από ψηλά. Φεύγω. Δεν έχω όρεξη να κολυμπήσω.

Προχωράω πιο κάτω, δωμάτιο σκοτεινό και άδειο ακολουθεί, τα πόδια μου κρυώνουν, και το χιόνι του Δεκεμβρίου ξαναπέφτει γεμίζοντας το δωμάτιο. Δεν μου αρέσει το κρύο και φεύγω.

Βαρυφορτωμένο  αυτό το δωμάτιο, τύπου barock, δεν βλέπεις όμως τη λάμψη του χρυσού παράξενες αποχρώσεις του μαύρου όνυχα το έχουν αντικαταστήσει. Δίπλα στο βασιλικό κρεβάτι ένας καθρέφτης. Δεν είναι αυτός και οι διαστάσεις του που θα πρόσεχες πρώτα στο δωμάτιο αυτό? Τολμώ και κοιτώ αλλά δε βλέπω εμένα βλέπω φλόγες να κατατρώνε το δωμάτιο και την καλότεχνη οροφή να γκρεμίζεται πάνω στο ματωμένο τώρα κρεβάτι. Τρομάζω και κλείνω τα μάτια. Κλάσματα δευτερολέπτου και νοερούς αιώνες μετά τα ανοίγω για να δω ζωντανό ανοιξιάτικο τοπίο να αναγεννάται σαν φοίνικας από τις στάχτες του.  Φεύγω και συνεχίζω να συλλογίζομαι.

Περνάω πολλές πόρτες, άλλες μαύρες, άλλες με χαρτιά κολλημένα από έξω, οι περισσότερες γκρίζες και καφέ, να κρύβουν πράγματα ανούσια, καθημερινά και μικρά. Υπάρχουν δωμάτια άδεια, δωμάτια χωρίς πόρτες, δωμάτια ερείπια. Κάμαρες με σιδεριές απέξω, με καλά κρυμμένα μυστικά, που μόνο τρομαγμένα ουρλιαχτά και οι λυγμοί ενός παιδιού μπορεί να προδίδουν τι κρύβεται εκεί. Δεν θέλω και αυτό κάνω, γυρνώ την πλάτη σε όλες αυτές χωρίς να ανοίξω καμία, θύμισες καλά ξεχασμένες.

Στέκομαι και κοιτώ αυτήν την πόρτα είναι μπλε, είναι κόκκινη και άσπρη, viva la France, είναι η πόρτα των ονείρων μου. Τραβώ μια φωτογραφία της και την προσπερνώ, ξέρω τι βρίσκεται μέσα, κάποια στιγμή θα τα βγάλω έξω για να τα κουβαλάω υπερήφανος ως παράσημα στο πέτο, τόσο βαριά που να μη μπορώ να περπατήσω άλλο κάπου εκεί θα μείνω και θα ξεκουραστώ.

Η τελευταία πόρτα φαίνεται γυάλινη, πλησιάζω το κρύσταλλο και το σπρώχνω για να ανοίξει, ήταν η πρώτη διάφανη πόρτα, η μόνη που σε άφηνε να δεις με σιγουριά τι γίνεται. Εκει βρισκόμουν εγώ, εκεί ήσουν εσύ μελαχρινή όπως πάντα να χαμογελάς ακούγοντας τη μουσική σου και να με προσκαλείς σε χορό. Σε πιάνω από το χέρι. Είναι βράδυ Πρωτοχρονιάς και το δωμάτιο τώρα ασφυκτιά από κόσμο, όσοι θα ήθελα, είναι εκεί. Σε τραβάω μαζί μου από το χέρι και τρέχεις να με ακολουθήσεις, γύρω μας η αντίστροφη μέτρηση έχει φτάσει στο 4. Εσύ είσαι που μου κρατούσες το χέρι για να κλειδώσω αυτή τη δρύινη πόρτα, τη βαρύτερη από όλες τις άλλες. Έμεινα να σε κοιτώ και με τράβηξες στον 21ο...

target acquired

MMXI !! για Χ + Ι πράγματα που κρατώ

Βραδιά παραμονής πρωτοχρονιάς περιμένοντας να αλλάξει ο χρόνος. Την περνώ με φίλους και συγγενείς, και τη blogger tou TASTEMIXER Praline. Και είπαμε να γράψουμε κάτι για άλλη μια φορά.!

Eleutheros Skopeutis says:

Χρονιά παράξενη. Έφυγες και είμαι εγώ αυτός που πρώτος σου άνοιξα την πόρτα...
Δεν λέω είχες και τα καλά σου, αλλά πως να το κάνω στο σβέρκο μας κάθισες.
Συλλογίζομαι χωρίς να απολογούμαι (!) και απαριθμώ χωρίς χρονολογική σειρά τα 10 πράγματα που θα κρατήσω από τη χρονιά που μας πέρασε..

1. Ένα ποτήρι λευκό κρασί στη Βαλαωρίτου.

2. Τον πόθο για τη συναυλία των Nouvelle Vague που με την πρώτη ευκαιρία θα παρακολουθήσω.

3. Ένα πολύπαθο κινητό και ένα σκηνικό που με κάνει να κοιτώ τους ανθρώπους διαφορετικά.

4. Ένα βράδυ στο pasta flora με φίλη καλή για καφέ και apple martini, τίποτα ιδιαίτερο αλλά τόσο ωραίο.

5. Το "Dream a little dream of me" με Ella Fitzgerald και Louis Armstrong και όλα αυτά που συνόδευσε.

6. Τα κόκκινα ποδήλατα, τα κόκκινα φανάρια, μια κοπέλα με τατουάζ, ένα βράδυ clubbing, πολλά μουσεία. Αρώματα παράξενα, γεύσεις παράξενες. Ένα βράδυ σε εκείνο το μικρό caffe εγώ να πίνω capuccino και να τρώω ένα muffin με frosting καρύδας, εσύ το ίδιο, η κοπέλα δε θυμάμαι, και ένας φίλος ζεστή σοκολάτα. Το παρ' ολίγον χαμένο αεροπλάνο για το γυρισμό από το Amsterdam.

7. Καλοκαίρι εδώ, στο νησί. Και θάλασσα, πολύ θάλασσα.

8. Μια φίλη να ψάχνει το χαμένο μαγιώ στα κύματα ;-)

9. Τα "5" του χειμερινού εξαμήνου και το ανέλπιστο "8" του Σεπτέμβρη.

10. Το βράδυ των φετινών Χριστουγέννων, και μια γνωριμία.

Για το 2011 παίρνω μαζί μου ακόμα ένα: τον πόθο των ανεκπλήρωτων ονείρων και την απορία για το αν θα μάθω να διαβάζω τους ανθρώπους.

Praline says:

Μια ντουζίνα μήνες! Σαν μία ντουζίνα τριαντάφυλλα που άλλοτε ευωδιάζουν και άλλοτε τσιμπάνε. Μέρες όλο γλύκα και μέρες που άφησαν αλμύρα στο στόμα. Σίγουρα όμως άφησαν δίψα. Για νέες περιπλανήσεις, για νέες ανακαλύψεις, για ... επικίνδυνες αποστολές. Δεν αφήνω τίποτα πίσω προς το παρόν, απλά περιμένω το χρόνο να κάνει τη δουλειά του παρεμβαίνοντας ανάμεσα στο τώρα και στο πριν...Καλή συνέχεια.


1. Αναμνήσεις από τα ταξίδια μου: Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κάσος, Κωνσταντινούπολη, Παρίσι.
2. Σίγουρα παίρνω μαζί μου περισσότερα κιλά από αυτά που είχα το 2009!
3. Την όμορφη εμπειρία του blogging!!!
4. Τις μικρές χαρούμενες στιγμές με αγαπημένα πρόσωπα.
5. Τις νέες μουσικές που άκουσα και αυτές που τραγούδησα.
6. Την απογοήτευση που μου καλλιεργούν καθημερινά εδώ και 12 μήνες.
7. Το τσαλαβούτημα στη θάλασσα.
8. Την παραγγελία του καινούργιου μου αυτοκινήτου.
9. Την 5ωρη αναμονή στην ουρά της εφορίας.
10. Το πρώτο μου παραμύθι.




+1. Όσα δεν πρόλαβα να εκπληρώσω μέσα στο 2010...μεταφέρονται στο '11...

target acquired