πάει μια βδομάδα τώρα
μου έστειλαν το πρώτο κομμάτι που θα δημοσιεύσω εδώ
και δεν το έχω γράψει εγώ
όνομα δε σου βρήκα
για εμένα θα είσαι το trofanto_aggouri
"Ρόδα είναι ναι, αλλά γυρνάει?
Εκεί που μια μέρα λες, τέρμα θα πάρω τη ζωή στα χέρια μου, θα πατήσω γερά στα πόδια μου και θα κάνω μια καινούρια αρχή, εκεί είναι που κάποιος Θεός γελάει και κάποιο παράλληλο σύμπαν σε εκδικείται! Αυτό συμβαίνει φυσικά αν τις όποιες πόρτες από το παρελθόν απλά τις έκλεισες, ίσως να άφησες και μια χαραμάδα φως, ξέχασες ωστόσο να τις κλειδώσεις, γι’ αυτό και έρχονται να στο υπενθυμίσουν. Εμ, τι νόμιζες? Έτσι εύκολα θα γλύτωνες?
Εκεί όμως ανιχνεύεται η αιτία του κακού, που όλοι άθελα μας, εξαιτίας αυτού, εγκλωβιζόμαστε στο μοιραίο λάθος και πέφτουμε ξανά στην παγίδα, χάνοντας κάθε αμυντικό μηχανισμό! Και ναι, αιτία του κακού δε μπορεί παρά να είναι εκείνο το συναίσθημα που σε παραλύει και μέρα με τη μέρα γίνεται πιο δυνατό, το μυαλό συνεχίζει ακάθεκτο, ονειρεύεται, πλάθει ιδανικά το εκάστοτε πρόσωπο, το οποίο είναι αποδέκτης του συναισθήματος και πάει λέγοντας! Τι είναι χαρά, τι λύπη δεν σου κάνει πλέον αίσθηση, ένα μιξ συναισθημάτων, μία γελάς και νιώθεις μία ανείπωτη ευδαιμονία, (πάνε τα παιδικά χρόνια που το μόνο που σε έκανε τον ευτυχέστερο άνθρωπο ήταν απλά ένα μεγάααλο χωνάκι με την αγαπημένη σου γεύση παγωτού), και από την άλλη αισθάνεσαι μία θλίψη, να κλαις χωρίς να ξέρεις ακριβώς το γιατί και να συνεχίζεις με αμείωτο ρυθμό και να αναρωτιέσαι ξανά… Γιατί? Αυτό, φίλοι και φίλες, μου είναι ο έρωτας, η αγάπη, δεν ξέρω… Πείτε το όπως θέλετε… Δεν έχει δα και τόση σημασία.. .Ακόμη και να μην το προσδιορίσεις, ξέρεις ότι είναι κάτι δικό σου, βγαίνει από μέσα σου και σε κυριεύει… Σε υπερνικά, σε καταδυναστεύει… Δεν μπορούν να στο πάρουν, σου ανήκει, δυστυχώς όμως, αναπόφευκτα και άκρως δικαιολογημένα επηρεάζεται από πλείστους παράγοντες και κυρίως γιατί σ’ αυτό το συναίσθημα είστε δύο… Δύο άνθρωποι, δύο κόσμοι, δύο διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, που ενώνονται υπό το πρίσμα του ίδιου συναισθήματος, μια οικειοθελής κατοχή, θα έλεγε κανείς κάτω από τον ίδιο κατακτητή-εχθρό, κάτω από τον ίδιο ζυγό…
Κι εκεί η μάχη αρχίζει… Μια περίοδος ευημερίας και ειρήνης αφενός και αφετέρου μια περίοδος σκληρού και αδυσώπητου πολέμου… Σας αρέσει αυτό? Κι όμως σας αρέσει… Γιατί ο πόνος είναι μέσα μας, και πολλές φορές ενδόμυχα τον αποζητάμε…
Εκεί εντοπίζεται η μαγεία και ο παραλογισμός του έρωτα συνάμα, σε όλο του το μεγαλείο…
Με τίποτε δεν είμαστε ευχαριστημένοι…
Μια απληστία, ένας εγωισμός, μια υπέρμετρη αλαζονεία, μια αδικαιολόγητη έπαρση και ένας κομπασμός άνευ λόγου και αιτίας, ο καθένας να κοιτάει τον εαυτό του, αδιαφορώντας επιδεικτικά για τα συναισθήματα των υπολοίπων, και πάει λέγοντας… Έχει εδραιωθεί αυτή η λογική, και κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για τον άλλον... Τόσο επιφανειακά και τόσο επιπόλαια όλα… Να το πνεύμα αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης, κυρίες και κύριοι, που διαχέεται σ’ όλο μήκος και πλάτος της κοινωνίας και δη στις ανθρώπινες σχέσεις…
Και τα πράγματα βαίνουν ολοένα προς το χειρότερο και πέρα από τον εαυτό σου, δε μπορείς να κάνεις κάτι να χαλιναγωγήσεις και τους υπόλοιπους, να τους δείξεις πώς να διαχειρίζονται τα πάθη τους, να ενστερνίζονται τι είναι τελικά εν γένει το σωστό και τι το λάθος, διότι θέληση δεν υπάρχει και όσο και να προσπαθείς ο κόσμος καλύτερος, με μόνιμα, σε βάθος χρόνου και όχι παροδικά αποτελέσματα δε γίνεται!
Έτσι το ερώτημα παραμένει και διαιωνίζεται…
Αυτή η ρόδα κάνει κύκλους, γυρνάει, ξαναγυρνάει, αλλά πότε ξέρεις ότι γυρνάει στη μεριά σου με ορθή πορεία και ευοίωνες εν τέλει προοπτικές? Πιστεύεις, προχωράς και ελπίζεις ή την αφήνεις και πάλι να δεις τι πόρισμα και σε τι συμπέρασμα θα καταλήξει?
Εγώ προσωπικά έχω καταλήξει ότι αφήνω τη ρόδα να κάνει ό, τι μα ό,τι θέλει, και ένα είναι το μόνο αυθεντικό και αληθινό συμπέρασμα πάντοτε ότι ‘’ Όσο ζω, ελπίζω’’, ‘’Dum spiro, spero’’ λοιπόν."
Θα περιμένω και άλλο σου κομμάτι
να ξέρεις σ'αγαπώ!
target acquired
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου