Ονειρευόμουν να γίνω μεγάλος. Να δω τα πράγματα από ψηλά.
Ήθελα να είμαι ανεξάρτητος. Να λογοδοτώ σε εμένα. Να βγαίνω μετά τις 12. Να πίνω. Να βλέπω τηλεόραση όποτε θέλω.
Να βρίσκομαι μόνος με εσένα σπίτι, στο δικό μου σπίτι. Να σου μαγειρεύω. Να κοιμάμαι μαζί σου.
Όταν μεγάλωνα θα ζούσα σε ένα ρομαντικό διαμέρισμα στο Παρίσι, σε μια loft στο Manhattan, στο βροχερό Λονδίνο.
Θα γινόμουν τα πρότυπά μου.
Δεν θα είχα να διαβάζω, δεν θα πήγαινα ξανά 8 στο σχολείο. Να μην ξανακάνω αρχαία.
Ήθελα να γίνω διάσημος, να είμαι πετυχημένος, να είμαι πλούσιος.
Θέλω να κάνω ό,τι δεν με άφησες εσύ να κάνω.
Αλλά όταν μεγαλώσεις... όταν μεγαλώσεις θες να ξαναγίνεις παιδί.
Να ζεις ανέμελα χωρίς δεσμεύσεις και περιορισμούς. Να σε φροντίζουν οι άλλοι.
Να μη γνωρίσεις την προστυχιά του ανθρώπου. Να μη νιώθεις πια έκφυλος.
Να μην κρύβεις συναισθήματα, να γελάς, να κλαις, να ζητάς συγγνώμη και να ζηλεύεις.
Η αγάπη ήταν παιδική, αθώα, ανιδιοτελής.
Σήμερα μου λείπει το σπίτι που μεγάλωσα, μου λείπει ο ήλιος και η θάλασσα του νησιού μου, οι βουτιές κάτω από το νερό μέχρι τα πνευμόνια σου να μην αντέχουν άλλο, να πονάς.
Να ακούω rock n' roll να νοιώθω bohem αρτίστας.
Θέλω η χειρουργική να ξαναγίνει το "Λόλα να ένα μήλο".
Τότε ήμουν πετυχημένος, ήμουν πλούσιος, είχα την ευτυχία μου.
Θέλω να κάνω ξανά τα πράγματα που έκανα τότε.
Μου είπες κάποτε "ποτέ δεν είναι αργά να ζήσεις ευτυχισμένα παιδικά χρόνια", ελπίζω να έχεις δίκιο... Μου λείπουν τόσα πολλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου