Και ξυπνάς αυτό το πρωί και λες γιατί να σκάω εγώ.... Δεν νομίζω να το αξίζω.
Αναλογίζεσαι τι σε στενοχωρεί, τι σε εκνευρίζει, τι σου κάνει τι ζωή πιο δύσκολη? Σκέψεις κόλαφος για την ευτυχία σου.
Μετά ζυγίζεις ό,τι σκέφτηκες πιο πάνω έχοντας στο νου σου όλες τις ευχάριστες στιγμές που πέρασες, τι σου προσέφερε και ποιο ήταν το πραγματικό σου όφελος, σε ένα ψυχολογικό
επίπεδο πάντα, μικρότητες του υλισμού και κατεξοχήν ορισμού της αθεράπευτης εγωπάθειας δεν χωρούν.
Το κριτήριο θα είναι η αδιαφορία, η αναίδεια, ή η βρώμα του ανθρώπου, θα είναι η ένταση και η συχνότητα που παραλάβαινες πολυπόθητες μικρές δόσεις πραγματικής ευτυχίας.
Τι θα κάνεις για να το αντιμετωπίσεις αυτό? δεν έχει νόημα η επανάσταση αν την μετατρέψεις σε ρουτίνα, για αυτό τα κριτήρια σου πρέπει να είναι αντικειμενικά.
Αποφασίζεις αν θα ζήσεις όπως είσαι.
Αποφασίζεις αν έχεις την αντοχή να βάλεις στην άκρη τις διαφορές και ότι σε στενοχωρεί και θα κάνεις λίγη ακόμα υπομονή, κακά τα ψέματα μέχρι να μην αντέχεις άλλο, τον εαυτό σου παραβλάπτεις έτσι.
Αποφασίζεις αν θα εξαφανίσεις αυτές τις στιγμές. Είναι άσχημο να διαγράφεις πράγματά... Δεν το θες μα το κάνεις για να μην πονάς, για να νοιώθεις ευτυχής και όμως δεν το αντέχουν όλοι αυτό. Όταν διαγράψεις όμως παραπάνω από όσα πρέπει μήπως μείνεις μισός? οι αναμνήσεις σε πονάνε, συχνά, το ξέρω αλλά όπως και να το κάνεις ο χρόνος δε γυρνά πίσω. Αξίζει όμως να διαγράψεις το παρελθόν σου? και τότε ποιος θα είσαι εσύ.
ΑποφασίΖΩ να αγνοώ, χωρίς να ξεχνώ. Η απώλεια κάθε συναισθήματος για αυτά τα μικρο-πράγματα σε κάνει άλλο άνθρωπο, δεν ξέρω αν είναι θέμα ανωτερότητας ή έστω μια στάση αντιμετώπισης. Τότε ξεκινάς να βλέπεις αυτά τα πράγματα με άλλο μάτι, διακρίνεις τα δικά σου λάθη, διακρίνεις και το ρόλο τρίτων, απομυθοποιείς.
target acquired
